Prowadząca: Ewa Latuszkiewicz
Rehabilitacja wzroku (inaczej terapia widzenia) polega na usprawnianiu wzroku, tj. rozwijaniu umiejętności posługiwania się nim, a tym samym – efektywniejszemu wykorzystywaniu widzenia w codziennym funkcjonowaniu dziecka z uszkodzonym wzrokiem. Jest to cel nadrzędny terapii. Zajęcia orientacji przestrzennej w Szkole Podstawowej nr 116 obejmują swym zakresem przede wszystkim:
- Stymulowanie widzenia.
Marta rozpoznaje kształty przy pomocy kolorowego powiększalnika.
Tola dobiera cienie owoców na podświetlonym blacie.
- Pobudzanie do patrzenia.
Użycie powiększalnika ręcznego z pomocy Europejskiego Funduszu Społecznego.
Stymulacja światłem przy użyciu węży świetlnych.
Stymulacja światłem przy użyciu węży świetlnych, kolumny wodnej i obrazu z projektora (elementy terapii Snoezelen).
- Rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych (fiksacja, lokalizowanie bodźca, zbieżność, śledzenie, wodzenie, przenoszenie spojrzenia, przeszukiwanie).
Ćwiczenia wzroku na materiale literowym z użyciem tablicy magnetycznej.
- Rozwijanie koordynacji wzrokowo – ruchowej i wzrokowo – słuchowej.
Nakładanie drewnianych kulek.
- Kształtowanie pojęć.
Szymon przy pracy stoliczkowej. Rozwijanie pojęć przestrzennych, kształtowanie stronności.
Kolorowe witraże. Rozwijanie percepcji wzrokowej i orientacji w przestrzeni.
- Usprawnianie pamięci wzrokowej.
Odszukiwanie identycznego rozkładu figur geometrycznych.
- Osiąganie wyższych sprawności wzrokowych (m. in. dobieranie obiektów i obrazków wg określonych cech, identyfikowanie obiektów na obrazkach, rozróżnianie i identyfikowanie związków zachodzących na obrazkach, figurach i znakach abstrakcyjnych, odnajdywanie szczegółów na obrazkach prostych i złożonych, dopełnianie wzrokowe).
Dobieranie tabliczek o jednakowej kolorystyce i jednakowych kształtach.
Układanie wzoru po prezentacji.
Ciąg elementów. Rozwijanie percepcji wzrokowej.
- Ocenianie i modyfikowanie najbliższego otoczenia dziecka, w celu dostosowania go do indywidualnych możliwości potrzeb wzrokowych dziecka słabowidzącego.
- Kształtowanie umiejętności samoobsługowych pod kontrolą wzroku, np. samodzielnego jedzenia metodą zegarową.
Ponadto podczas zajęć ćwiczymy:
- orientację w schemacie ciała;
- orientację przestrzenno – wzrokową;
- orientację topograficzną;
- orientację w czasie.
Spostrzeganie jest złożonym procesem psychicznym, w wyniku którego w świadomości człowieka powstają spostrzeżenia. Patrząc na różne przedmioty, człowiek nie tylko korzysta z wielu źródeł informacji, które docierają do jego oczu, ale także z wiedzy o tym przedmiocie pozyskanej w wyniku wcześniejszych doświadczeń. Doświadczenie to nie zawęża się tylko do informacji nabytych za pomocą wzroku, ale obejmuje również inne doznania zmysłowe: słuchowe, dotykowe, węchowe, smakowe, cieplne, czyli ma ono charakter polisensoryczny.
Rehabilitacja widzenia ma ogromne znaczenie zwłaszcza w przypadku dzieci z niepełnosprawnością sprzężoną, u których rehabilitant wzroku w wyniku właściwie dostosowanych oddziaływań zewnętrznych systematycznie i konsekwentnie wywołuje i przyspiesza rozwój niezbędnych umiejętności, a także wspiera dziecko niepełnosprawne w osiąganiu poziomu potencjalnego rozwoju. Warto pamiętać, że ogromne znaczenie odgrywa praca indywidualna, w trakcie której uwaga terapeuty skoncentrowana jest na wszystkich, nawet tych najsłabszych reakcjach dziecka niepełnosprawnego.
A zatem celem nadrzędnym stymulowania widzenia u dzieci z dysfunkcjami wzroku jest osiągnięcie u ucznia coraz większej samodzielności oraz umożliwienie pełnego i aktywnego życia w społeczeństwie.
Przydatne linki:
