Wszystko zaczęło się w 1992 roku, kiedy to z inicjatywy rodziców, którzy nie chcieli pogodzić się z faktem, że ich dzieci skazane są na nauczanie indywidualne, a tym samym na izolację od środowiska rówieśników, rozpoczął działalność Ośrodek Szkolno-Rehabilitacyjny dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym ze Szkołą Podstawową nr 116. Pomysłodawcą stworzenia Ośrodka i jego pierwszym dyrektorem był Józef Bogdaszewski – wieloletni działacz Koła Rodziców dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym.

W maju i czerwcu, przed rozpoczęciem roku szkolnego, odbywały się spotkania i zabawy integracyjne. W lipcu rodzice z dziećmi i przyszłą kadrą pojechali na wspólny turnus rehabilitacyjny do Świnoujścia. Sierpień był bardzo pracowitym miesiącem dla rodziców, gdyż należało doprowadzić budynek do porządku po prowadzonych w nim pracach remontowych. I wreszcie nadszedł upragniony dzień – 1 września 1992 roku – kiedy to grupka 20 niepełnosprawnych dzieci po raz pierwszy, tak jak ich zdrowi rówieśnicy, zasiadła w ławach szkolnych, wreszcie w „swojej szkole”. Nauczyciele i terapeuci, którzy podjęli pracę w Ośrodku, stanęli wobec bardzo trudnego zadania – pracy w placówce o zupełnie nowatorskim charakterze. Musieli od podstaw wypracowywać metody pracy z dzieckiem z uszkodzonym OUN – często metodą prób i błędów. Nie było doświadczeń, literatury na ten temat, nie było gotowych recept – a oczekiwania rodziców ogromne. Oprócz zajęć edukacyjnych dla początkowo tylko czterech oddziałów łączonych i zerówki przygotowano rehabilitację, potem także zajęcia z komputerami.

W swojej historii szkoła przeżywała wiele burzliwych chwil. Kilkakrotnie jej egzystencja była zagrożona, gdy okazywało się, że jej utrzymanie przekracza możliwości finansowe organizacji pozarządowych (najpierw Fundacji Pomoc Dzieciom, później Dolnośląskiego Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom z mpdz). Ale przecież nie można było zaprzepaścić tego, co zostało już osiągnięte. I tak, aby ratować szkołę, w 1996 roku władze oświatowe wspólnie ze Stowarzyszeniem podjęły decyzję o jej przeniesieniu. Rok szkolny 1996-1997 rozpoczęliśmy w nowym miejscu – na ul. Ignuta. Razem z uczniami Szkoły Podstawowej nr 75 do dziś tworzymy Zespół Szkół nr 21.

Zespół Szkół nr 21 we Wrocławiu.

Zaczęliśmy pracować w zupełnie nowych warunkach, można powiedzieć, że sytuacja szkoły ustabilizowała się. I oto przyszedł lipiec 1997 roku – wielka powódź. Cała Polska widziała na ekranach telewizorów, co działo się wtedy na Kozanowie.

Cały budynek Zespołu Szkół bardzo ucierpiał. Zdewastowany został segment sportowy (w tym nasza sala rehabilitacyjna), cały parter został zalany do wysokości 1,5 m. SP 116 straciła wszystko – cały sprzęt rehabilitacyjny, terapeutyczny, pomoce dydaktyczne, meble. Nie została ani jedna ławka, szafka czy piłka.
Wobec zaistniałej sytuacji – wszyscy wspólnie – dyrekcja, nauczyciele i rodzice rozpoczęliśmy akcję poszukiwania sponsorów i pozyskiwania środków na odbudowę utraconego sprzętu i bazy materialnej szkoły. Z pomocą przyszły nam między innymi Fundacja Polsat i Fundacja Batorego, organizacje polonijne, a także artyści. Za pieniądze zebrane podczas charytatywnego koncertu Edyty Bartosiewicz i Kazika zakupiono nowe ławki i pomoce dydaktyczne. Dzięki hojności ludzi dobrej woli udało nam się zakupić nowy sprzęt do sali rehabilitacyjnej i wyposażyć od nowa całą szkołę.

Do czasu zakończenia remontu uczyliśmy się w Klubie Studenckim „Remedium”. Rok szkolny 1997-1998 rozpoczęliśmy więc jak studenci – w październiku.
Od tego momentu w szkole zaczęły pojawiać się różne dodatkowe zajęcia: maszynopisanie, zajęcia logopedyczne, terapia ręki, komunikacja alternatywna, biblioterapia. Wypracowano kilka programów autorskich: nauczania zintegrowanego, muzykoterapii, arteterapii, wychowania fizycznego.
Ósmy maja 1998 roku stał się dla szkoły ważnym dniem. Pani wicedyrektor Ewa Cieślińska otrzymała z rąk p. J. Przesmyckiej-Kamińskiej nagrodę „Gałązkę białego bzu” przyznawaną przez Stowarzyszenie Neuropsychologiczne „Pod Klonowym liściem” osobom, które z oddaniem pracują z i dla osób niepełnosprawnych.

Nie sposób nie wymienić wszystkich dyrektorów szkoły w ciągu tych lat.
W pierwszym roku działania szkoły (1992-1993) był nim p. Mirosław Jagodziński. Od 1993 do 1996 funkcję tę sprawowała p. Krystyna Skulska. W roku szkolnym 1996-1997, który przywitaliśmy już na Kozanowie wicedyrektorem Zespołu Szkół nr 21 była p. Weronika Żuławińska, natomiast dyrektorem Zespołu Szkół do roku 1998 była p. Barbara Urkiel. Potem obowiązek ten przejęła p. Maria Kostołowska. Od 2016 roku dyrektorem Zespołu Szkół nr 21 jest p. Lidia Kuźniar. W latach 1997-2017 wicedyrektorem odpowiedzialnym za SP 116 była p. Ewa Cieślińska, a od 2017 roku funkcję tą przejęła p. Aneta Wolańska.

Od 1998 roku na segmencie C mamy windę. Czekaliśmy długo. 23 listopada odbyło się oficjalne jej otwarcie, przecięcie wstęgi i przedstawienie przygotowane przez uczniów naszej szkoły pt.: „Winda”. Obecnie oczekujemy na windę zewnętrzną, która będzie łączyła segment E budynku szkolnego.

We wrześniu 1999 roku działalność rozpoczęło również Gimnazjum nr 52 dla Uczniów z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym. W 2017 roku za sprawą reformy edukacji działalność gimnazjów, w tym naszego została zawieszona.
Dziś, po latach funkcjonowania naszej placówki, jesteśmy bogatsi o wiele lat doświadczeń pracy z dziećmi z uszkodzonym OUN. Chcielibyśmy bardzo, aby nasza wiedza i umiejętności dalej służyły dzieciom, które z różnych powodów nie mogą znaleźć swojego miejsca w szkołach ogólnodostępnych.